Huisje boompje beest, Roos Schlikker

Huisje boompje beest is een schets van het hedendaagse leven van een stel veertigers met kinderen in een vinexwijk.

Roos Schlikker beschrijft scherp cliché’ als:

Mindfulness

De twee glazen vazen met zand in het venster met kaarsen er in
Buurtfeestjes
Bordjes met zoete spreuken

Overal een naam op, zoals Tuin
Cora Kemperman kleding
Het fenomeen van de ’tribe’ waarbij vrienden familie vervangen

Het verhaal van Huisje Boompje Beest

De belangrijkste karakters in Huisje Boompje Beest zijn Joris en Lidia, Ramon en Evelien en Jonneke.

Het perspectief is meestal van Joris, maar ook regelmatig vanuit Lidia. Joris voelt zich beklemd in zijn huisje, boompje, beestje leven terwijl Lidia juist haar best doet er wat van te maken.

De komst van de knappe vrijgezelle Rob zorgt voor een rimpel in het standaard Vinex leventje. Joris voelt zich tot Rob aangetrokken. Hij wil ook meer avontuur en minder een standaard leventje.

Maar dan vermoedt Evelien dat Rob een pedofiel is, en escaleert de boel.

Mijn conclusie over Huisje Boompje Beest

Ik vond het een ongemakkelijk boek. Tijdens het lezen dacht ik meermaals:

‘Gelukkig woon ik niet in een Vinex wijk.’

Want het beeld van een Vinex wijk dat Roos Schlikker schetst is niet bepaald aantrekkelijk. Het is één en al kleinburgerlijkheid en cliché. En als je het een cliché vindt om een dergelijk Vinex-bestaan cliché te vinden, dan is dát het cliché.

Dus dat schiet niet op.Gelukkig zie je wel dat de verschillende echtparen hun best doen. En er lijkt wel sprake van liefde.

Ik leende dit boek uit de bibliotheek en op de cover staat een lachend gezichtje, om aan te geven dat dit een humoristisch boek is. Maar ik zie dat er totaal niet in terug.Het is best een aardig boek, maar ook deprimerend vind ik. Want uiteindelijk verandert er niets, terwijl de situatie zoals hij is blijkbaar niet ideaal is.

Conclusie over Huisje boompje beest

Huisje boompje beest is een ongemakkelijk boek over het leven van een stel veertigers in een vinexwijk. Het is allemaal benauwend, en blijkbaar niet goed genoeg omdat het ‘gewoon’ is.

En het eind van het verhaal biedt ook al geen soelaas.