Weg met het deeltijdfeminisme
Weg met het deeltijdfeminisme is een bundeling van Heleen Mees' columns in Nrc-Handelsblad. Met deze bundel wil Heleen Mees Nederlandse vrouwen als het ware wakker schudden en ze wijzen op het belang van meer inbreng van vrouwen in de maatschappij. Ze moeten zich niet langer verliezen in 'trivialiteit', ook wel bekend als 'moederschap'.
Heleen Mees vindt dat de positie van vrouwen moet worden verbeterd en dat ze deel moeten gaan uitmaken van de bestuurlijke elite. Ter illustratie:
De Nederlandse vrouw lijdt een gemiddeld inkomensverlies 40% als gevolg van het moederschap
slechts 4% van de leden van raden van bestuur en commissies vrouw zijn. De bestuurlijke elite bestaat uit mannen.
niet eerder werd er zoveel gescheiden met als gevolg vrouwen met kinderen in op, of net onder, het sociaal minimum.
Tegen Heleens pleidooi voor meer kansen en een beter en veiliger leven voor vrouwen kun je als vrouw eigenlijk weinig inbrengen. Wie wil dat tenslotte niet? En inderdaad leidt moederschap tot een vergrote kans op armoede op latere leeftijd. Dat kan toch niet de bedoeling zijn!
Maar Heleen Mees' totale minachting voor het werk dat zorg en opvoeding is, leidt tot een kortzichtige visie die de positie van vrouwen alleen verbetert volgens háár smalle pad. Heleen Mees gaat ervan uit dat de enige manier om de positie van de vrouw te verbeteren via een maatschappelijke carrière is en dat daarvoor alles moet wijken. Kinderen moeten borstvoeding krijgen van een min, en vrouwen moeten ontmoederen in het belang van hun kind. Huishouden en zorg voor het gezin moeten worden uitbesteed aan laaggeschoolden derden.
Hier scheiden Heleen Mees en veler vrouwen wegen. Niet alle vrouwen willen de zorg voor hun kind(eren) uitbesteden.
Nederlandse vrouwen zijn misleid
Maar in plaats van Nederlandse vrouwen te respecteren in hun geloof en overtuiging dat het goed is voor hun kinderen te zorgen vindt Mees dat ze massaal misleid en gehersenspoeld zijn, en alleen maar denken dat ze zelf kiezen. Ter illustratie:
'Vrouwen in Nederland kiezen massaal de weg die samenleving voor hen heeft uitgestippeld.'
Blijkbaar is Heleen Mees één van de weinigen die aan deze hersenspoeling heeft weten te ontkomen, en probeert Nederlandse vrouwen nu wakker te schudden, en vervolgens haar waarheid door de strot te duwen.
Mees vindt bijvoorbeeld dat kinderopvang gratis moet worden: dat Nederlandse vrouwen zeggen dat de kosten van de opvang niet doorslaggevend zijn is onzin. Ter illustratie het volgende citaat, waar Mees opvoeding gelijkstelt aan doe-het-zelven:
'Nog niet zo lang geleden dachten Nederlanders ook dat ze voor hun plezier zelf in huis klusten. Sinds de komst van de Poolse klusjesman weten we wel beter.'
'Oh beautiful America!'
Heleen wijst vaak naar Amerika als voorbeeld. Daar zijn, volgens haar, veel meer vrouwen in topposities juist door het ontbreken van allerlei voorzieningen om kinderen en gezin te combineren. In plaats van meer regelingen voor ouderschaps- en zorgverlof in te voeren, pleit Mees voor een overheid die zorgt voor een goed aanbod van persoonlijke diensten, zoals bijvoorbeeld een werkster, een persoonlijke nagelstyliste en een min.
Mees wijst in dit verband op de Vrijetijdsparadox: hoewel Nederlandse vrouwen minder uren buitenshuis werken dan hun Amerikaanse collega's, werken ze uiteindelijk evenveel, omdat de Nederlandse vrouwen in hun 'vrije tijd' het huishouden en de zorg voor de kinderen doen.
'Doordat ze minder uren werken en langere vakanties nemen, zijn vrouwen in Nederland gedwongen in hun 'vrije tijd' het huishouden te doen én moeten ze aan het eind van de dag zelf hun nagels lakken.'
Noblesse oblige!
'Noblesse oblige, ga aan het werk.' stelt Heleen Mees, en dus vindt ze dat vrouwen het verplicht zijn aan zichzelf en hun hele sekse maatschappelijk carrière te maken. Maar geldt 'noblesse oblige' niet ook voor de kinderen?
Waarom niet, in plaats van de positie van vrouwen enkel te verbeteren via het smalle pad van arbeidsparticipatie, ouderschap erkennen als valide beroepskeuze met bijbehorende pensioenopbouw en salaris. Als zorg en opvoeding erkend worden als waardevolle arbeid die bijdraagt aan een gezonde economie, en een waardevolle aanwinst zijn op het cv dan verdwijnt de penalty van het moederschap, en de vergrote kans op armoede.
Het is Heleen Mees zelf die Nancy Pelosi, voorheen Thuisblijfmoeder van vijf kinderen, nu voorzitter van het Huis van Afgevaardigden als voorbeeld van een sterke en succesvolle vrouw aandraagt. Nancy Pelosi laat zich er juist op voorstaan dat ze heeft gemoederd, en zegt dat ze daar heel veel van geleerd heeft. Een prachtig voorbeeld dat het moederschap niet een eindstation hoeft te zijn.
Noblesse oblige, maar kinderen ook!
Bestellen?
Bestel dit boek bij onze boekpartner Anouk