Vriend of vijand H.2

Sue Palmer, moeder, schrijfster, en deskundige op het gebied van opvoeding van jonge kinderen schreef het boek Toxic Childhood. Met als onheilspellende ondertitel "How the Modern World is Damaging Our children and What We Can Do About It".

De laatste 25 jaar zijn er gigantische technologische en culture veranderingen geweest, die onze levensstijl hebben veranderd.
Maar het is zo snel gegaan dat we niet hebben gezien dat deze veranderingen soms schadelijk zijn voor onze kinderen. Sue Palmer beschrijft een 'giftige cocktail van de bijwerkingen van culture veranderingen die schadelijk is voor de emotionele, sociale en cognitieve ontwikkeling van een groeiende groep kinderen.'

De teloorgang van het Scharrelkind

Door te spelen leren kinderen fundamentele lichamelijke, emotionele en sociale lessen. Spel is dan ook essentieel voor een gezonde ontwikkeling van het kind. Tot dusver niets aan de hand. Helaas spelen kinderen veel minder, en bovendien anders dan vroeger. Volgens Sue Palmer is dit alarmerend, met het oog op hun ontwikkeling. Kinderen hebben beweging nodig om zich gezond te ontwikkelen. Zij wijst twee oorzaken aan voor de verandering in spelgedrag.

De technologische revolutie

Allereerst de technologische revolutie. Door o.a. de komst van computer en tv zijn eeuwenoude spelactiviteiten als rennen, klimmen, doen-alsof, knutselen enz. vervangen door spelen achter de computer of tv-kijken. En hoewel deze zeker hun waarde hebben, zijn ze geen vervanging voor het echte leven, of voor echt spelen. De lichamelijke conditie en hun lichamelijke vaardigheden zijn al aanzienlijk verslechterd. Kinderen kunnen bijvoorbeeld niet meer zo hard rennen als vroeger of zo hoog springen. En op sociaal gebied leert het kind achter de computer geen sociale vaardigheden.

Doordat we als ouder bang zijn, en het verkeer druk kan een kind niet meer lekker 'scharrelen'. Doordat er bovendien bijna altijd toezicht van een ouder, en die zijn geneigd snel in te grijpen, krijgen kinderen al snel een bepaald etiket: 'ondeugend' of 'slachtoffer'. Sue Palmer ziet zelfs een verband tussen de toename van pestgedrag en teveel supervisie van ouders!

Ouderlijke paranoia

De tweede oorzaak voor de teloorgang van het Scharrelkind zijn de ouders, en hun angst en paranoia. Indirect is ook dit de schuld van de technologische revolutie en de komst van wat Palmer de multi-media-cultuur noemt. Uit onderzoek is gebleken dat het zien van beelden een veel grotere impact heeft dan erover lezen of horen. Sterker nog, nare tv-beelden beïnvloeden de emotionele centra in de hersenen.

Wie herinnert zich niet de beelden van de twee meisjes Holly en Jessica uit Engeland of de beelden van de Tsunami. Recht in het hart van de angst van elke ouder. En door de veelvuldige uitzending van deze en vergelijkbare beelden worden ouders bang. We weten wel dat de kans dat er iets met ons kind gebeurd klein is, maar toch zijn we bang. Volgens Sue Palmer is de hedendaagse ouder het slachtoffer van de grootste angst van allemaal: we zijn bang voor angst.

Wat kun je als ouder doen om te helpen?

Zo gauw je kind de basisschool-leeftijd heeft bereikt moet je je paranoia van je afgooien, en zorgen voor een veilige omgeving voor je kind om in te scharrelen.

Opvallend

Palmer haalt maar liefst 2 keer Nederland aan als een voorbeeld voor hoe het moet!

"Nederland, waar praktisch iedereen fietst, en je regelmatig gezinnen ziet langssnellen, heeft 1 van de laagste obesitas-cijfers van de westerse wereld."

"Sommige Europese landen, vooral Duitsland en Nederland, onderzoeken het idee van 'woonerven' - woongebieden waar de rechten van voetgangers belangrijker zijn dan van voertuigen."

Bestellen?

Bestel dit boek bij onze boekpartner Anouk
.