De Vergeetclub, Tosca Niterink
Het is een bekende uitspraak van mensen die een verpleeghuis bezoeken: 'Hier wil ik echt nooit terecht komen!'
Maar ken je ook de reactie op deze verzuchting?
'Dat dachten alle mensen die hier zitten ook!'
Tosca Niterinks boek De Vergeetclub gáát over deze mensen. Mensen die nooit in een verpleeghuis wilden eindigen. Maar er toch zijn.
De Vergeetclub
De titel van het boek, De Vergeetclub, verwijst naar het clubje medebewoners van Tosca's moeder. Tosca's moeder is dementerend, en daarom opgenomen in een verpleeghuis.
In De Vergeetclub schetst Tosca Niterink het leven in een verpleeghuis. En dat doet ze op een heel prettige manier. Het boek leest gemakkelijk en laat je als lezer regelmatig glimlachen. Ondanks het droevige onderwerp.
Wennen
Eén van de onthutsende passages in De Vergeetclub is Tosca Niterinks beschrijving van de periode waarin mensen nog beseffen dat ze in een verpleeghuis terecht zijn gekomen.
'Ik herken in zijn ogen de wanhoop en ontworteling van 'de nieuwe bewoner' die nog aan het 'wennen' is, zoals ze dat hier noemen. Daarmee bedoelen ze de traumatische periode dat de nieuwe bewoner zich nog realiseert in welke uitzichtloze situatie hij is beland.
Deze nachtmerrie duurt totdat er bij de persoon in kwestie iets knapt (geestelijk en vaak ook lichamelijk) en hij bij god niet meer weet waaraan hij ook alweer moest wennen. Doorgaans gebeurt dat binnen twee weken. 'Pa is gelukkig weer een beetje rustig, 'zegt de familie dan. 'Hij is in die anderhalve week dat hij hier zit wel enorm achteruitgegaan.'
Humor is overwonnen droefheid
'Humor is overwonnen droefheid,' zei Godfried Bomans. En dat zie je terug in De Vergeetclub. Want het is triest dat mensen zichzelf kwijtraken. Woorden niet meer weten, en alles vergeten. Maar het levert ongewild ook humoristische situaties op. En dat maakt De Vergeetclub warempel ook een leuk boek.
Conclusie De Vergeetclub
De Vergeetclub is een mooi boek met schetsen over het leven op een psychogeriatrische afdeling van een verpleeghuis. Je krijgt een beeld van het dagelijks leven van de bewoners en hun verzorgers.
Ik zag 'm liggen in onze bibliotheek. Staat op mijn lijstje want ik hou van de schrijfstijl van Tosca Niterink.
Altijd van je af schrijven!! 🙂
Een boek met een lach en een traan....
@Nietzomaarzooo: ken je Klimmen naar kruishoogte van haar? Dat is ook een superleuk boek. Ik heb het al twee keer geleend uit de bieb.